Του Βασίλειου Κωνσταντινόπουλου* καθηγητής Πανεπιστημίου
Μένει κατάπληκτος και ο πιο καλόπιστος αναγνώστης, αν ρίξει μια ματιά στην ελληνοτουρκική επικαιρότητα. 46 χρόνια από την τουρκική εισβολή έχουν περάσει, χωρίς η Ελλάδα, ως εγγυήτρια δύναμη, να κατορθώσει να αρθρώσει έναν στιβαρό πολιτικό λόγο στην τοπική σκηνή. Αρκείται μόνο στις φραστικές δηλώσεις ότι κάθε απόπειρα επέκτασης της τουρκικής κυριαρχίας στην Κύπρο θα αποτελέσει casus belli για την Ελλάδα. Αλλά, ενώ πραγματοποιήθηκε νέα εισβολή από την Τουρκία στην ΑΟΖ της Κύπρου, οι αντιδράσεις της Ελλάδας υπήρξαν αντιδράσεις σαλονιών. Ευθύνες έχουν και η ελληνική και η κυπριακή πολιτική ηγεσία, που δεν ανέλυσαν τις απειλές και δεν προέβησαν σε εξοπλισμούς και ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, σε αντίθεση με την Τουρκία, που την τελευταία δεκαετία κατέστη υπερδύναμη, λόγω της αμυντικής βιομηχανίας που θεμελίωσε. Αντίθετα, η Ελλάδα, αντί να προχωρήσει σε συμπαραγωγές οπλικών συστημάτων, ξεπουλά σε τιμή ευκαιρίας την αμυντική της βιομηχανία, όταν θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει τις γραμμές παραγωγής με νέα προϊόντα, σύγχρονα και καινοτόμα (π.χ. drones), να προωθήσει τη ναυπήγηση μεγάλων και μικρών ναυτικών μονάδων και να προγραμματίσει τη συμπαραγωγή ενός προηγμένου αεροσκάφους (π.χ. Eurofighter, Gripen) που πρόθυμα ευρωπαϊκές χώρες θα συνεργάζονταν (π.χ. Σουηδία). Με την αλλαγή αυτή στην αντίληψη του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, η βαριά αμυντική βιομηχανία, στην οποία εξ ορισμού επενδύεται η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, και την ανεργία θα μειώσει και τη φυγή των νέων επιστημόνων μας θα αποτρέψει και την Ελλάδα θα καταστήσει υπολογίσιμη δύναμη σε εχθρούς και φίλους.
Στο πλαίσιο μάλιστα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, πρέπει Ελλάδα και Κύπρος να σχεδιάσουν από κοινού αγορές και συμπαραγωγές πολεμικού υλικού, καθώς και εκπαίδευση σε τρία επίπεδα: άμεσα, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την επαπειλούμενη τουρκική δράση στις αρχές του Φθινοπώρου.
Όσοι πιστεύουν ότι το διεθνές δίκαιο αποτελεί ασπίδα προστασίας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, προφανώς ξεχνούν ότι στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί ο νόμος της ισχύος. Ας αναλογισθούν ότι χώρες που δεν απειλούνται, παρά μόνο από τα κύματα του Ατλαντικού, όπως το Βέλγιο ή η Ολλανδία, ή από κανέναν γείτονα, όπως η Ελβετία, έχουν θεμελιώσει την εθνική τους αυθυπαρξία στην αμυντική ισχύ.
Το επιχείρημα, ότι δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι πόροι για τις αγορές, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπισθεί άμεσα με την ίδρυση Ταμείου Εθνικής Άμυνας, στο οποίο θα συνεισέφεραν αγογγύστως όλοι οι Έλληνες, υπό την προϋπόθεση της σοβαρότητας μιας τέτοιας προσπάθειας.
Η μη άμεση και αποτελεσματική αμυντική οργάνωση της χώρας, ενόψει μάλιστα της τουρκικής απειλής, εγείρει υποψίες βάσιμες, μήπως οφείλεται σε πρόθεση λανθάνουσα ενδοτικότητας και ίσως συμβιβασμού. Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει και μια εθνική αξιοπρέπεια και για να την υπερασπισθούμε πρέπει να ασκήσουμε μια ανένδοτη πολιτική. Τα μικρά πραξικοπήματα του Ερντογάν θυμίζουν τα πραξικοπήματα του Χίτλερ του Μεσοπολέμου διαστήματος. Η υποχωρητικότητα των Ευρωπαίων (Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέρ) δεν έσωσε την ειρήνη. Όπως τόνισε ο Τσώρτσιλ και την αξιοπρέπειά τους έχασαν και πόλεμο τελικά είχαν. Ο αγώνας είναι μόνο δικός μας. Αν πιστεύουν κάποιοι ότι θα πολεμήσουν για τα ελληνικά συμφέροντα Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί, ευρίσκονται βυθισμένοι σε βαθύτατη πλάνη, αν όχι σε σκόπιμη ανοησία. Οι ασκούντες την πολιτική ας αφυπνισθούν. Οι καιροί ου μενετοί.
